OSVITI MIHAILA LALIĆA – Gordan K. Čampar

OSVITI MIHAILA LALIĆA

Život satkan od izmaglica koje su bojale dane; uoči, u toku i poslije rata, život obilježen stradanjima.

Rođen 1914. kada je Balkan grmio, 1918. groznica prispjela iz Španije otima mu majku, grudobolja obuzima oca u Neđmeđeru i nosi ga zemlji u zagrljaj, polubrata sahranjuje prokleta Pjaćenca.

Poslije Glavnjače i ostalih zloglasnih kazamata, sačekuje zlokobne ptice što izbacuju smrtonosni teret nad Beogradom, vraća se svojoj Crnoj Gori i onda ponovo redom; diže bunu, ne drhti pred dugim bradama u Kolašinskom zatvoru, njemački kordoni ga odvode put Zejtinluka i Halkidikija.

U peru mu je bilo mastilo nalik na krv prosutu po vrletima, kojom je svjedočeno o tom vremenu, ljudima, kobu koji je odnosio sa sobom male i velike, tugovao, pjevao.

Besjedio;
                                                                                              …u ratu se čovjek bori…
Tražio odgovore;
                                                                                           …za slobodu i dostojanstvo…
Presuđivao ljudima;
                                                                                   … pokazuje svoja ljudska obličja…
Usmjeravao;
                                                                                                …pođe putem…
Konstatovao;
… zaluta…

Sve to slovima skrivenim u Svadbi, Lelejskoj gori i Pustoj zemlji, Tamari, tražeći mit, odgovore na pitanja za koje mnogi nijesu imali hrabrosti, čistio cijevi zarđalih pištolja podsjećajući na posljedice mirisa baruta i oštrice kame.

U osvit 1991. poslednja misao obojena sjetom, valjda zbog čemera sakupljenog i bez meda da makar malo dušu razgali.

Veliki Mihailo Lalić i tri decenije bez njega među nama.