Marijan Mašo Miljić – MALI UNIVERZITET NA LIMU

Bjelopoljskoj gimnaziji posvećeno
Mali univerzitet na Limu
Bjelopoljska gimnazija je u svome devedesetčetvorogodišnjem postojanju (1926-2020) prošla kroz više perioda i faza: kao Nižerazredna(1926-1941; 1941-1945;1945-1953); i kao Viša realna gimnazija: klasična faza (1953/54. do 1975/76), faza usmjerenog obrazovanja (1975/76. do 1998.). Od tada do danas traje period reformisane škole, pa i gimnazije…
Piše: Marijan – Mašo Miljić
Bijelo Polje je po mnogo čemu jedinstveno: po svome imenu (nomen est omen – ime je znamenje) i ljepoti u kojoj je nastalo, u pitomoj limskoj dolini, među najljepšima u svijetu, na „svetim vodama Lima“. To je grad koji je nastao na bijelom polju, pokrivenom cvijetom bijele rade, koje je u proljeće i ljeti fasciniralo svojom zadivljujućom bjelinom. „Bog je stvorio prirodu, a čovjek grad“. Taj cvijet, na Limesu, u narodu je poznat i kao petrovac, valjda po Petrovu danu, kad ga najviše ima, ili možda Petrovoj crkvi oko koje se sazdavao grad s lijeve strane Lima, pa s desne oko crkve Sv. Nikole, kao Nikolj Pazar ili Trg.
Bijelo Polje je, dakle, grad sa tri zaštitnika: Svetim Petrom, Sv. Pavlom i Sv. Nikolom. Zaboravljeni Sv. Pavle, kao da je pretvoren u grešnog Grigorija Dijaka, darovao je čuveno Jevanđelje knezu Miroslavu. Od tada Bijelo Polje je kroz istoriju, čak i pod tuđinskom vlašću bilo jedan od centara pismenosti, kulture i prosvjete.
U srednjem vijeku i u osmanskom periodu u ovome Bijelom Gradu su postojale monaške i prepisivačke škole, čak i u teškim i dramatičnim vremenima. Osim mačem, narod se branio knjigom, slovima, krasnopisom i vjerom. Ali je stanovništvo sve više zapadalo u siromaštvo i zaostalost. Bez prosvjete i obrazovanja narod je „zadivljao“, živio u kulturnom mraku, duhovnom ropstvu i neznanju. Samo su sveštenici bili pismeni i rijetki trgovci i zanatlije.

Otomanska Porta je poslije brojnih molbi, više intervencija uticajnih ljudi i odlaska nekoliko deputacija Bjelopoljaca u Carigrad odlučila da, napokon, 1845. godine otvori nižerazrednu osnovnu školu, što je imalo veliki i dalekosežan značaj za tadašnje Bijelo Polje, na turskom Akovo (Akova – sa istim značenjem), kao i za šire okruženje.
U kulturi sjećanja i narodnoj istoriji ostala su imena prvih učitelja i đaka koji su unijeli luču prosvijećenosti u sandžački Nevidbog, kako ga je nazvao njegov pisac Risto Ratković.
Prolazeći kroz brojne peripetije i iskušenja, oskudicu, siromaštvo i zabrane turskih vlasti, kao i druge probleme, prva bjelopoljska svjetovna škola je pretrajala do Balkanskog rata, do oslobođenja od osmanske vlasti 1912. godine, kada je Bijelo Polje ušlo u sastav Kraljevine Crne Gore a škola u crnogorski školski sistem sve do 1916. godine. Škola je radila, u teškim uslovima, čak i pod austrijskom okupacijom u Prvom svjetskom ratu, a 1918. ušla je u školski sistem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca / Jugoslavije, sve do početka Drugog svjetskog rata 1941. godine. Jedno vrijeme je škola radila, u teškim i neredovnim uslovima, pod italijanskom okupacijom.
U kulturno-prosvjetnu baštinu Bijelog Polja spadaju i muslimanske vjerske i svjetovne škole, u rangu osnovnih, dok je Ruždija bila neka vrsta srednje škole. Ruždija je bila prva srednja škola u Bijelom Polju (Akovu) u vrijeme osmanske vlasti. Osnovana je 1872. godine, smještena prvo u zgradi Hadži-Nadu džamije u donjem dijelu varoši, a u novoj zgradi je od 1905/6. godine. Ruždija je prvo imala vjerski a kasnije svjetovni karakter. Imala je tri nastavnika, a pohađalo je između 50 i 80 učenika. Bili su zastupljeni vjerski, prirodni i društveni predmeti, arapski, persijski, srpski i francuski jezik. Po završetku ruždije svršeni đaci su se mogli upisati u učiteljsku školu, u V razred gimnazije ili se zaposliti.
Nakon Prvog svjetskog rata, u novoj državi, Kraljevini SHS, u Bjelopoljskom kraju osjećala se velika potreba za otvaranjem gimnazije. Bilo je više pokušaja i molbi Bjelopoljaca kod Ministarstva prosvjete KSHS da se dozvoli otvaranje niže gimnazije, ali otvaranje nije dozvoljeno zbog nedostatka odgovarajuće zgrade i potrebnih učila. Jedva čekani odgovor je napokon stigao. Ukazom kralja Aleksandra S.N. br. 5794 od 26. avgusta 1926. godine Bijelom Polju je dozvoljeno otvaranje „niže četvororazredne gimnazije“. Ministar prosvjete je za vršioca dužnosti direktora novoosnovane niže gimnazije postavio Miloša Rakonjca, tek svršenog studenta – profesora jugoslovenske književnost, srpskog i francuskog jezika sa narodnom istorijom.
Upis učenika (koji su završili četiri razreda osnovne škole) izvršen je 3. oktobra 1926. godine. Upisana su 122 učenika (80 pravoslavnih muških, 11 pravoslavnih ženskih i 31 muški muhamedanac). Nastavu su držali 4 nastavnika. To je bio početak rada ove bjelopoljske prosvjetne ustanove. Od tada je prošlo 94 godine. Gimnazija je za sve to vrijeme imala veliku ulogu u životu i Bijelog Polja i Bjelopoljskog kraja sa okruženjem. Luču koju je nosila osnovna škola od 1845. nova škola je prihvatila i, na višem obrazovno-prosvjetnom nivou, prenosila i pronosila dalje. Poslije vjekovne zaostalosti, pod tuđinskom vlašću, uz borbu za goli život i slobodu, Gimnazija je predstavljala, metaforično kazano, bjelopoljski mali univerzitet. Bila je smještena u zgradi bivše Ruždije, iz koje je iseljena osnovna škola i preseljena u novu zgradu u Pruškoj. Osnivanjem gimnazije stvorene su mogućnosti za masovnije školovanje i sticanje najšireg obrazovanja. To je donosilo brojne promjene u gradu i cijelom kraju – pravu renesansu, uprkos teškom životu većine stanovništva. Stvarala se nova atmosfera u gradu, ali i šire – u srezu u okrugu. Šire se preko škole i đaka kultura i obrazovanje. Svršeni maturanti odlaze na dalje školovanje ili nalaze posao u administraciji i privredi.
Neko je tačno rekao da je ta predratna niža gimnazija bila, za ono doba, prozor u svijet. Otvaraju se putevi saznanja, šire se vidici, a sa njima i pogledi na svijet i život. Sve masovnije se ističe strast za novim, a stiče se i sluh za novo, za progres i budućnost, pred brojnim izazovima.

Zbog neuslovnog smještaja Gimnazija je bila, nakratko, dva puta ukinuta. To je Bjelopoljce podstaklo na podizanje nove zgrade za Gimnaziju. Napokon 15. juna 1937. obavljeno je polaganje kamena temeljca za novu školsku zgradu u Pruškoj. Rat je prekinuo izgradnju. Ozidani su samo temelj i podrumi. Teško je navesti a kamoli pobrojati sve aktivnosti, nastavne i vannastavne na kojima su bili angažovani i nastavnici i učenici, kako su organizovali ukupni život škole i davali doprinos kulturi grada. U školi je radilo oko 15 nastavnika, koji su predavali isto toliko predmeta.
Svake školske godine uvećavao se broj učenica koje su pohađale školu. U školi je radilo više sekcija, kroz koje se odvijala kulturno-prosvjetna djelatnost profesora i đaka Bjelopoljske gimnazije. Škola je imala u svoj časopis „Naša iskra“, a imala je i svoj Godišnjak. Od početka rada Gimnazije formirale su se nastavnička i đačka knjižnica, koje su polako sli sporo, poklonima i kupovinom popunjavale svoj fond, kao i neke manje knjižnice u okviru škole. Sve one su, ukupno, imale uoči Drugog svjetskog rata oko 2000 knjiga.
Bjelopoljska (niža) gimnazija je povremeno radila u toku Drugog svjetskog rata pod italijanskom okupacijom, u vrlo teškim uslovima. Nekako je ipak završena školska 1940/41. dok su naredne 1941/42. i 1942/43. proticale u okolnostima koje je nametnuo okupator. Dio nastavnika i učenika je pošao u partizane, a samo mali dio u kvislinšku vojsku. Učenici iz udaljenih sela nijesu dolazili u školu. Jedan broj učenika je interniran u logore, a bilo ih je i koji su strijeljani. Okupatorske vlasti nijesu uspjele da uspostave svoj sistem u školi niti da uguše duh mladosti i otpora. Svjedočanstva koja su izdata od okupatorskih vlasti morala su kasnije proći verifikaciju.
Bjelopoljska gimnazija nije radila u toku školske 1943/44. godine zbog čestih borbi narodnooslobodilačke vojske i partizanskih odreda sa Njemcima i njihovim saradnicima. Narodnooslobodilačka vlast je nastojala da uspostavi redovno stanje u gimnaziji i osnovnim školama. Već u oktobru – novembru 1944. radila je većina osnovnih škola u Bjelopoljskom srezu. Ali je zbog povlačenja njemačke vojske sa drugih ratišta dolinom Lima taj rad privremeno obustavljen.
Zalaganjem novih vlasti, mjesec i po dana prije konačnog oslobođenja zemlje od okupatora i njegovih domaćih saradnika, 2. aprila 1945. godine obnovljen je rad Bjelopoljske gimnazije i počela redovna nastava. Taj rad je trajao u poratnim prilikama, u obnavljanju i izgradnji razrušene zemlje pa i bjelopoljskog kraja. U ratu je, NOP-u, poginulo preko stotinu đaka i nastavnika širom Jugoslavije. Pod krovom Gimnazije, i u ratu i u miru, stalno je gorjela luča prosvjete, kulture i slobode.
U periodu neposredno po ratu u Bijelom Polju je osnovano nekoliko stručnih srednjih škola, koje nijesu bile dugog vijeka: Ženska stručna zanatska škola (1946), Niža (1948/9); Srednja poljoprivredna škola opšteg tipa; Stručna škola za učenike u industriji; a povremeno su radile i neke večernje škole.
Poseban događaj za Bijelo Polje i cijeli Bjelopoljski kraj i njegovo okruženje bio je prerastanje Prve osmogodišnje škole broj jedan u Višu realnu gimnaziju. Odluka o tome je donesena u decembru 1952. da Niža realna gimnazija preraste u Višu, što je odobrila narodna skupština Narodne Republike Crne Gore u proljeće 1953. godine. Ali za to je trebalo obezbijediti kadrove i druge uslove. Za direktora je postavljen stari profesor Miloje Dobrašinović, prvoborac i vijećnik sva tri zasijedanja AVNOJ-a. Redovna nastava u Višoj realnoj gimnaziji počela je 1. oktobra 1953. godine. Bila je to školska 1953/54. godina. Od tada su se školske godine nizale i nastavljale sve do danas.
Zato je priča o Višoj realnoj gimnaziji – popularnoj Bjelopoljskoj gimnaziji duga, složena i nedopričana.
Prva matura (27 učenika i jedna učenica) izašla je 15. juna 1955. godine.
Od školske 1927/28. Nižu realnu gimnaziju do školske 1954/55. godine završilo je 1568. učenika i učenica.
A Višu realnu gimnaziju, koja je školske 1944/55. godine dala je prve maturante, završilo je do školske 1994/95. godine 6942. učenika i učenice, po podacima iz jubilarne spomenice „Bjelopoljska gimnazija 1926-1996“ (pripremio Rajko Medojević; urednik i redaktor Jovan R. Bojović, Bijelo Polje 1995). U tome periodu u Gimnaziji je radio 501 nastavnik i profesor, 63 administrativnog i pomoćnog osoblja. U toku tih sedam decenija smijenilo se 17 direktora (Miloš Rakonjac, Milija Lašić, Đoko Zečević, Mitar Kovačević, Miloje Dobrašinović, Andrija Lainović, Đorđije Rakočević, Pavle Žižić, Slobodan Bujišić, Hazbo Fetahović, Dušan Đukanović, Miro Kljajić, Milena Žižić, Ljubomir Ljubo Knežević, Milorad Vujo Golubović, Janko Đalović, Mijomir Mijo Cvijović). A od tada do danas maturirali su 3671 učenik i učenica pod rukovodstvom tri direktora (Danilo Cmiljanić, Milko Kovačević i Nebojša Moračanin). Ove podatke sam dobio od aktuelnog direktora Nebojše Moračanina.
Bjelopoljska gimnazija je u svome devedesetčetvorogodišnjem postojanju (1926-2020) prošla kroz više perioda i faza: kao Nižerazredna(1926-1941; 1941-1945;1945-1953); i kao Viša realna gimnazija: klasična faza (1953/54. do 1975/76), faza usmjerenog obrazovanja (1975/76. do 1998.). Od tada do danas traje period reformisane škole, pa i gimnazije.
Bjelopoljska gimnazija je dala veliki broj lučonoša. Iz te gimnazije koja je, metaforično kazano Mali veliki bjelopoljski univerzitet, izlazili su brojni maturanti. Većina njih je nastavljala dalje školovanje i odlazila u bliže ili dalje okruženje ili dalje u svijet. Odlazili su sa prezimenom a vraćali se sa imenom. Od njih su postajali inženjeri, ljekari, profesori, stručnjaci iz skoro svih struka, stvaraoci –književnici, slikari, muzičari… Od učenika Bjelopoljske gimnazije ima oko stotinu doktora nauka, preko stotinu poznatih književnika, od kojih su neki postali veliki i znameniti.
Na kraju valja istaći i jubileje vezane za bjelopoljsko školstvo i Bjelopoljsku gimnaziju: 175 godina od osnivanja prve svjetovne škole, 94 godine od osnivanja Niže realne gimnazije i 67 od njenog prerastanja u Višu realnu gimnaziju. Višu realnu gimnaziju završilo je do sada 10703 učenika i učenice, a ukupno od 1926.godine 12271 učenik i učenica.
Kao đaka Bjelopoljske gimnazije ’’Miloje Dobrašinović’’ vežu me nezaboravne uspomene i lijepa sjećanja, posebno na moju generaciju koja je maturirala školske 1970/71. godine (193 učenika i učenice). Njoj i profesorima koji su nam predavali u čast i spomen posvećujem ovaj osvrt o našoj školi, koja ne može ostariti i biće vječno mlada na krilima mladosti.

*Prvi direktori Gimnazije
Miloš Rakonjac je osnivač i prvi direktor Bjelopoljske gimnazije. Sin Martinov, rođen je 25. maja 1904. godine u selu Njegnjevu. Potpunu gimnaziju završio je 1922, a na Filozofskom fakultetu u Beogradu diplomirao 1928. godine srpsku književnost sa hrvatskom i slovenačkom, uporednu književnost i teoriju književnosti, srpski i francuski jezik i narodnu istoriju. U toku školovanja naučio je još italijanski i njemački jezik. Služio je u školi rezervnih oficira. Prvo je bio zaposlen kao administrativni službenik u Beogradskom poreskom odjeljenju, a zatim kao zvaničnik u Ministarstvu.
Nakon Kraljevog Ukaza od 26. avgusta 1926. godine o otvaranju Niže četvororazredne realne gimnazije u Bijelom Polju, Ministar prosvjete ga postavlja za vršioca dužnosti direktora 17. septembra 1926. i zahtijeva od mladog Rakonjca da školu ne otvara ako sve ne bude pripremljeno za njen uspješan početak. Dočim, našao je samo praznu školsku zgradu. Da svoj kraj ne bi ostavio bez toliko željene i tražene škole, obratio se za pomoć ličnim prijateljima i uglednim Bjelopoljcima. Uz mnogo truda i odricanja uspio je za nepun mjesec dana da izvrši nužne pripreme, obezbijedi neophodni nastavni kadar i pripremi početak rada škole. Najviše njegovom zaslugom tada je Bijelo Polje dobilo gimnaziju, jer mnogi, da su bili na njegovom mjestu, u uslovima krajnje oskudice u najnužnijoj opremi i strogih zakonskih propisa, ne bi ni pokušali.
Trećeg oktobra 1926. godine Miloš Rakonjac obavještava Ministarstvo prosvete da je izvršio upis učenika u I razred i da nastava može da počne. Devetog novembra dostavlja Ministarstvu spisak nastavnog osoblja sa osnovnim podacima o njihovom školovanju i službi i raspored predmeta i časova koje po odjeljenjima zastupaju. Prvu godinu rada u Gimnaziji uspješno je organizovao. Njegovim zauzimanjem, a po odluci Nastavničkog saveta škole u narednoj školskoj godini, upisao je učenike u sva četiri razreda. Ovaj korak učinjen je bez odobrenja vlasti i na ličnu odgovornost direktora Rakonjca. U I razred upisao je 92, u II – 103, u III – 36, a u IV – 31 učenik. Više od 70 učenika-ca upisano je u Bjelopoljsku gimnaziju te godine koji su prethodni razred završili u Beranskoj, Kolašinskoj, Pljevaljskoj ili nekoj drugoj gimnaziji. Prosvjetnim vlastima se ovaj postupak mladog direktora nije svidio, te je odmah uslijedilo njegovo smjenjivanje. No i pored zabrane Ministarstva koja je uslijedila 29. septembra 1927. godine, II i IV razred su ostali i sa uspjehom završili školovanje.
Miloš Rakonjac ostao je da radi kao profesor i predavao, osim srpskog, francuski jezik i istoriju do 25. juna 1932. godine, kada je odlukom Ministarskog savjeta zatvorena Bjelopoljska gimnazija. U međuvremenu je, 2. februara 1931. položio profesorski ispit. Iz Bijelog Polja premješten je u Peć, a godinu dana kasnije u realnu gimnaziju u Nišu iz koje je premješten na rad u Žensku gimnaziju u istom gradu. Za sve ovo vrijeme ozbiljno se bavio stručnim i naučnim radom. Napisao je gramatike srpskohrvatskog jezika za I i II razred viših narodnih škola i gramatike za I i II razred građanskih škola. Autor je i dva Podsetnika za srpskohrvatski jezik namijenjen učenicima i nastavnicima. Pripremio je i doktorsku disertaciju na temu Govor i akcenat Ibarskog Kolašina koji se u rukopisu čuva u Srpskoj akademiji nauka.
Iz Niša je 22. avgusta 1938. godine profesor Rakonjac postavljen za direktora Gimnazije u Novoj Varoši, odakle je pred rat premješten za profesora u Beransku gimnaziju. U toku rata prešao je u Boljevac, zatim u Zaječaru bio profesor gimnazije. Još prije konačnog oslobođenja, 5. aprila 1945, postavljen je za profesora Gimnazije u Starom Sivcu, zatim u Stari Bečej i na kraju u Pančevačku gimnaziju, a 1953. godine pređe na rad u Osmogodišnju školu „Vasa Pelagić“.
Kao izuzetnog čovjeka i vaspitača, blage naravi i širokog srca, naročito zaslužnog za otvaranje gimnazije, Bjelopoljci su ga se sjetili i ponudili mu 1953. godine da kod njih ponovo otvori gimnaziju, ali mu porodične prilike i zdravlje nisu dozvolile da to učini.
Umro je 15. februara 1962. godine, četiri godine nakon penzionisanja.

Miloje Dobrašinović, sin Minin, rođen je 16. aprila 1896. godine u selu Zaostru, kod Berana, gdje je završio i osnovnu školu. U prvoj generaciji upisanih učenika u prvi razred tek otvorene Beranske gimnazije, školske 1913/14. godine, nalazi se i ime Miloja Dobrašinovića. Maturirao je u prvoj generaciji, školske 1920/21. godine. Završio je teorijsku i primjenjenu matematiku i fiziku na Fakultetu u Beogradu. Prvo zaposlenje kao nastavnika bilo mu je u Beranskoj gimnaziji školske 1925/26. godine.
Rad u Bjelopoljskoj gimnaziji počeo je krajem 1927. godine, a predavao je matematiku, fiziku, geografiju i pisanje. Dvije godine kasnije premješten je u Kumanovo, odakle je vraćen u Bijelo Polje 22. oktobra 1932. godine i već 9. decembra iste godine ponovo premješten u Đevđeliju, po službenoj potrebi. Po molbi, početkom školske 1933/34. godine, Miloje Dobrašinović je po treći put postavljen u Bjelopoljsku gimnaziju u kojoj je, pored predmeta iz svoje struke, predavao i francuski jezik. Još jedan njegov premještaj uslijedio je 9. aprila 1936. godine u Nikšićku gimnaziju. Iz Državne realne gimnazije u Nikšiću Dobrašinovića premještaju u Beransku, pa odatle dodjeljuju na rad realnoj gimnaziji u Prizrenu. Novi premještaj iz Prizrena u Bjelopoljsku gimnnaziju uslijedio je 11. avgusta 1939, a Ukazom od 2. februara 1940. godine postavljen je za njenog direktora. Na toj dužnosti Miloje Dobrašinović ostaje do 24. septembra kada ga smjenjuje Andrija Lainović.
Demonstracije 27. marta 1941. godine protiv potpisivanja Trojnig pakta održane su i u Bijelom Polju. Na njima su masovno učestvovali profesori i učenici Bjelopoljske gimnazije. Okupljenom narodu na gradskom trgu govorio je već osvjedočeni narodni tribun i borac za ljudska prava – Miloje Dobrašinović. On će sa bjelopoljskim rodoljubima razviti barjak oslobodilačke borbe i istrajati do kraja sa stotinama svojih učenika. Ratni biografi Miloja Dobrašinovića ne bi smjeli da zaborave da je u I svjetskom ratu učestvovao kao dobrovoljac u crnogorskoj vojsci, da je 19. jula 1941. godine u oslobođenom Bijelom Polju bio član Vojnog komiteta ispred građanskih stranaka i komandant mjesta, da je u Bjelopoljskom NOP odredu 1941/42. bio zamjenik komandanta, da je u borbama protiv četnika ranjavan 10. i 14. juna 1942. godine na Rudinama i Pivi, da je bio vijećnik na Prvom, Drugom i Trećem zasijedanju AVNOJ-a, da je bio član Izvršnog odbora Zemaljskog antifašističkog vijeća u Pljevljima – zadužen za resor prosvjete i kulture i mnogo doprinio otvaranju škola na oslobođenoj teritoriji.
Poslije oslobođenja bio je poslanik crnogorske Skupštine i član Prezidijuma i poslanik Savezne skupštine, direktor VI muške gimnazije u Beogradu i načelnik Komiteta socijalnog staranja sa koje dužnosti je penzionisan 1950. godine. Izuzetan značaj za nas danas ima što je 1953- godine došao u Bijelo Polje i otvorio Višu realnu gimnaziju i bio joj na čelu punih deset godina. Za to vrijeme izveo je više od hiljadu maturanata uz mnogo teškoća i odricanja. Zahvaljujući njegovom autoritetu i govoru u crnogorskoj Skupštini spriječio je zatvaranje Bjelopoljske gimnazije 1956. godine. Poslije uspješne primjene novog Zakona o gimnazijama od 1959. godine, obilježavanja jubileja škole i štampanja godišnjaka, pošao je u zasluženu penziju.
Mnogi su pisali o Miloju Dobrašinoviću i to samo pohvalno. Neke od njih da pomenemo. Šefko Međedović: Naš Direktor, Godišnjak Bjelopoljske gimnazije, 2, 1956. Milorad Vujo Golubović: Deseta generacija o svom Direktoru, 10 godina Bjelopoljske gimnazije, 1963. Ljubomir Knežević: Školi smo dali ime Miloja Dobrašinovića, 45 godina Bjelopoljske gimnazije, novembar 1971, gdje su još dva napisa: Blažo Knežević: IN MEMORIAM, i Rade Knežević_ Zapis sjećanja, Ljubomir V. Matović: Poetsko nadahnuće o neponovljivom vremenu, Prostori, broj 2, od 31. marta 1978. Božo Bulatović: Zastava bijele kose, Bjelopoljske novine, 1. juna 1981. godine, Radomir Perišić: Svjetlost koja traje, Bjelopoljske novine, 29. novembra 1981. Marko Šebek: Vijećnik svih zasjedanja i Narodni tribun i revolucionar Miloje Dobrašinović, Bjelopoljske novine, 1. decembra 1984. i marta 1985. godine. Miloš Milikić Mido: Sa Milojem Dobrašinovićem u streljačkom stroju.
Umro je marta 1970. godine u Bijelom Polju i sahranjen na groblju u Nikoljcu. Pred Gimnazijom mu je podignuta spomen-bista koja je otkrivena 28. novembra 1971. godine.
*(Preuzeto iz knjige: Bjelopoljska gimnazija 1926-1996 / pripremio Rajko Medojević, urednik i redaktor Jovan R. Bojović, Bijelo Polje)

izvor: KOMUNA