KOLUMNA – Gordan K. Čampar – ŽARKOVO VRIJEME

ŽARKOVO VRIJEME

Ubijen je s leđa, jer teško je bilo vitezu, kakav je bio Žarko, gledati u oči, prepune gorštačke smjelosti, dostojanstva, pravednosti, vizije, hrabrosti.

Ubod „kame“ jednog od ORJUN-aša (čitaj ćacija) takozvane grupacije studenata privrženih režimu,   u srce bio je koban, izdahnuo je na rukama svojih drugova, koji su željeli isto; da budu slobodni i da svakom mogu „sačekati“ pogled.

Uprkos kordonima policije, što uniformisanih što onih „drugih“, danima se rijeka ljudi naklanjala grobu na samom kraju Novog groblja, na čije se preseljenje u Aleju zaslužnih građana čekalo sve do juna 1972. godine.

Sahranjen je u „ničije„ vrijeme, neuobičajeno za pogrebe, prije podne, ali se rodio simbol bunta koji i dan danas traje, a njegovo ime vječno sjaji. Sahranjen je po „skraćenom“ opelu, uz Beograd na nogama, među njima velikog broja članova  Udruženja Crnogoraca u Beogradu.

I rodni  Očinići su se koji dan poslije oprostili od svog „sina“ uz prisustvo nepregledne mase pridošle sa mnogih krajeva njegove Crne Gore, govorima iz kojih su riječi imale „zube“, crvenim vijencima, gospodskim odijelom i slikom kraj njega.

I petogodišnja zatvorska kazna, za koju ne postoje dokazi da je uopšte odležana, za hladnokrvnog ubicu koji je lišio života jednog mladog, slobodoumnog čovjeka, čiji je jedini grijeh bio što je mislio drugačije od njegovih nalogodavaca i htio zaštititi kolegu od nasrtaja.

Branio je Žarko tog nesretnog dana Univerzitet, na platou Patološkog instituta Medicinskog fakulteta, tadašnjeg sinonima studentskog otpora, priložio najdragocjeniju žrtvu, ali se njegovi drugovi nijesu predali, čak šta više njegova pogibija je zbila redove da izdrže do kraja i dočekaju oslobođenje Univerziteta, smjenu ozloglašenog rektora Ćorovića i postavljanje profesora Dragoslava Jovanovića, prvog studentskog rektora, koji je svjestan opasnosti koje ga očekuju jednostavno samo rekao: „Mogu samo da me ubiju, neka izvole ja ih u tome ne mogu spriječiti“.

Prolaze „vremena“ samo se pamte oni koji su ih obiležili, i evo opet neka „vunena“ vremena kojima nijesu potrebne kame, skraćena opela, nego velika količina razuma.

Nadajmo se da da na tom žrtveniku gdje je Marinović položio dar,  nema više mjesta.

Napisa par stihova jedna nepoznata pjesnička ruka:

Još se bori miso moja
I srčana veza svaka
Zašto jedno umno biće,
Davno hladna skriva raka?