KOLUMNA – Gordan K. Čampar – OČI GOVORE POSLEDNJE RIJEČI
OČI GOVORE POSLEDNJE RIJEČI
Šiše Gordan K. Čampar
Lice; slikarsko platno oslikano nevidljivim potezima četke, mnogo više od kostiju i kože, način jednostavne komunikacije, jer na njemu svi tragovi traju; bitke i ratovi, strahovi i htijenja, želje i porazi, indetitet.
Riječi možeš umotati i sakriti se iza njih, ali lice govori više i vjerodostojnije, te bore, kao isklesane rukama velikih neimara, litice kojim se slivaju bijuce gorkih kapi, vjeđe ko nebo prepuno oblaka, usne ko ruže u kristalnoj vazni, te mukla tišina u očima, tišina koja govori glasno.
Postoje trenuci kada riječi zalutaju i postaju nemoćne, tada lice i pogled progovore; na peronu, kraj bolesničkog kreveta, svježe humke, poslednjeg zagrljaja, jasno, bez grešaaka u pravopisu, dikciji, formi.
Pogled; u jednom trenu vid poštovanja, prisutnosti, empatije, u drugom prezrenje, nepostojanost, uvreda. Ponekad preplašen bježi u stranu, zaljubljen dugo ostaje zagledan, nervozan nekuda odluta ali sa moći da spoji nespojivo, prigrli stranca, otjera onog koji ne umije da tišinom zbori.
On potpisuje i početak i kraj.
I likovnjaci se licem bave u posebnoj formi – portretu; bilo na paltnu, kartonu ili glini, sa permanentnom željom da ne predstavlja suštu reprodukciju izgleda već da se na njemu vidi „duša”.
